فرادید| این گیاه گوشتخوار شبیه یک گل بی ضرر با گلبرگ های سفید است. اما Triantha occidentalis دارای کرک های چسبناک خاصی بر روی ساقه گل دهنده خود است. این گیاه از موهای خود برای گرفتن و هضم حشرات استفاده می کند. دانشمندان از سال 1800 در مورد این گیاه می دانستند. اما شکارچی آن هنوز کشف نشده است.
موهای چسبنده این گیاه چندان غیرعادی نیست. بسیاری از گیاهان غیر درنده از آنها برای محافظت در برابر آفات استفاده می کنند.
به گزارش فرادید؛ این گیاه دارای ویژگی های مشترک با سایر گیاهان گوشتخواری است که در باتلاق ها بدون مواد مغذی زندگی می کنند. همچنین ژنی را که نحوه دریافت انرژی گیاهان از نور را تنظیم می کند، از دست داده است. این ویژگی ها در کنار هم مانند تکه های پازلی بودند که نشان دهنده تمایل پنهان گیاه به گوشتخواران است.
شان گراهام (یک گیاه شناس) و تیمش به دنبال نشانه هایی بودند که نشان می دهد گل های وحشی مواد مغذی را از لاشه حشرات دریافت می کنند. T. occidentalis در امتداد ساحل غربی آمریکای شمالی، از آلاسکا تا کالیفرنیا رشد می کند. حتی می توان آن را در پیاده روهای نزدیک ونکوور پیدا کرد.
تیم شروع به تغذیه مگس میوه با نیتروژن 15 کرد. در مقایسه با نیتروژن معمولی، هر اتم N-15 حاوی یک نوترون اضافی است. و هنگامی که مگس ها آن را می خورند، بدن آنها را با نیتروژن سنگین برچسب می زند. سپس محققان مگس ها را به ساقه های گلدار گیاهان مردابی متصل کردند. نیتروژن 15 در طبیعت رایج نیست. اما آزمایش‌ها می‌توانند آن را اسکن کرده و مقدار آن را در یک نمونه بشمارند – مانند بافت گل وحشی.
تیم گراهام دریافتند که بیش از نیمی از نیتروژن موجود در گل‌های وحشی از مگس‌های میوه به دست می‌آید نه خاک. این مقدار مشابه مقدار موجود در گیاهان گوشتخوار است.
علاوه بر این، موهای چسبنده گل های وحشی فسفاتاز (FAAS-fuh-tays) ترشح می کنند. آنزیم گوارشی واکنش های شیمیایی را کنترل می کند. بسیاری از گیاهان گوشتخوار برای هضم فسفاتاز تولید می کنند.
اگرچه گیاهان گوشتخوار حشرات را می کشند و می خورند، اما از کشتن حشرات گرده افشان اجتناب می کنند. موجوداتی که به آنها در تولید و تولید مثل بذر کمک می کنند. به همین دلیل است که حدود 800 گونه از گیاهان گوشتخوار در جهان تله ها و گل هایی به دور از یکدیگر ایجاد کرده اند.
اما تله های چسبناک T. occidentalis درست در کنار گل های آن می نشینند. به دام انداختن این گیاه در نزدیکی گله هایش یک چالش بزرگ است. با این حال موی این گیاه می تواند میزان چسبندگی خوبی داشته باشد. مگس های کوچک و سوسک می گیرند. اما آنقدر چسبنده نیستند که گرده افشان های بزرگتری مانند زنبورها و پروانه ها را بگیرند. موهای چسبنده گیاه نیز ممکن است نشان دهنده چگونگی تکامل برخی از گیاهان گوشتخوار باشد. در خاک های فقیر از مواد مغذی، استفاده از موهای محافظ به روش های مختلف ممکن است برای برخی از گیاهان مفید باشد. در جاهایی که یافتن مواد مغذی دشوار است، استفاده از این موها می تواند برای خوردن گوشت مفید باشد.
منبع: Sciencenewsforstudents