سلیمان محمد| لطفا به این آمار دقت کنید و به خاطر بسپارید. ما در ایران پانزده میلیون دانشجو داریم (15613546). 107171 مدرسه برای آموزش این دانش آموزان وجود دارد و 559243 کلاس در این مدارس موجود است.
حدود 10 درصد از این مکاتب کمتر از 14 دانش آموز دارند و به گفته وزارت آموزش و پرورش، 12 درصد مدارس موجود نیاز به تخریب دارند. یعنی هنوز محاسبات و کتاب ها شروع نشده است، باید حدود 20 درصد تعداد مدارس را کاهش دهیم تا به عدد واقعی برسیم تا حدود 81 هزار مدرسه کوچک و 450 هزار کلاس درس باقی بماند.
در نتیجه ما 450000 کلاس درس در ایران برای 1561346 دانش آموز داریم. یعنی در هر کلاس حدود 34 نفر! اگر خیلی خوش بینانه و عملاً غیرواقعی محاسبه کنیم که تمام کلاس های درس همه مدارس ایران به اندازه حداقل استانداردها یعنی حدود 25 تا 30 متر فضا دارند، هر یک از دانش آموزان ما سهم کلاسی کمتر از 1.5 متر مربع دارند.
البته این آمار بر کسی پوشیده نیست و حتی بر اساس منابع رسمی که طبیعتاً اعداد را جمع می کنند، تراکم هر طبقه در کشور 24 نفر و در شهرهایی مانند تهران 32 نفر گاهی بیش از 40 نفر است. مردم می رسد.
این بدان معنی است که اگر فرزند شما در پایتخت کشور به مدرسه برود، حدود 90-80 سانتی متر برای محافظت از خود در برابر تاج قرار می گیرد. بیشتر شبیه یک شوخی است. زیرا حداقل اندازه در بحث تاج از 2.5 متر شروع می شود و البته وزارت آموزش و پرورش اعلام کرد برای بازگشایی مدارس باید حداقل 2.5 متر فضا برای هر دانش آموز در کلاس وجود داشته باشد.
یعنی در هر کلاس 10 دانش آموز. والدینی که مخالف بازگشایی مدارس هستند بعید است پای چنین کتابی بنشینند. آنها فقط می دانند که نگران هستند و حتی ممکن است دلیل آن را به این وضوح ندانند، اما همین تصویر همیشگی از مدارس و امکاناتشان باعث می شود که با دیدن رنگ چهره فرزندانشان مخالفت کنند و از درون آنها را حدس بزنند.
اما مدیران کشور که مطمئناً از این آمارها آگاهند و تلخ تر از آن، چگونه جرأت می کنند دانش آموزان را به مدرسه بازگردانند؟ به سختی کسی این ریسک را می کند. البته خود آموزش و پرورش اعلام کرد که در زمان بازگشایی حداکثر 15 دانش آموز در هر کلاس می نشینند یا همان 2.5 متر را دارند. طرحی که مظهر خورشید است عملی نیست.
حال باید دید چرا این برنامه غیر عملیاتی مانند بسیاری از برنامه های دیگر در کشور اجرا می شود. در صورت اجرای این طرح و بازگشایی مدارس چه کسی پاسخگوی جان دانش آموزان خواهد بود؟ آموزش و پرورش که قطعا مسئولیتی بر عهده نخواهد داشت و اگر هم بپذیرد کاری از دستش بر نمی آید چون در نهایت می تواند مانند ستاد کرونا ثابت کند که تمام تلاش خود را کرده است.
به نظر می رسد مدیران این وزارتخانه نیز به این مسائل فکر کرده اند و آنچه برای این امر تدارک دیده اند بازگشت حداکثر بیست درصدی دانش آموزان به مدارس است. موضوعی که در نگاه اول به خانواده ها اجازه می دهد در مورد فرزندشان تصمیم بگیرند، بسیار دموکراتیک و زیبا است، اما در واقع چالش هایی فراتر از خود تاج و تخت را به همراه خواهد داشت.
تفاوت نوع آموزش دانش آموزان مستقیم و مجازی، تفاوت سطح یادگیری این دو گروه، نحوه سنجش و آموزش عملی و تأثیرات روانی بر دانش آموزان ممنوع الخروج و کمبود نیروی کار و امکانات برای ادامه هم رو در رو و هم به صورت مجازی. دهه هاست که بازگشایی مدارس در شرایط فعلی مشکل ساز شده است.
از طرفی زندگی بسیاری از خانواده ها به دلیل تعطیلی مدارس مختل شده و مجبور می شوند به همراه فرزندان خود در کلاس مجازی حضور یابند و در بسیاری از مواقع به دلیل نداشتن فرصتی برای رفتن به مدرسه، نسبت به کار و درآمد خود بی توجه می شوند. کار
برخی نمی توانند انرژی فرزندان خود را کنترل و تخلیه کنند و حضور در جمع همسالان را ضروری می دانند.
در این شرایط، وزارت آموزش و پرورش باید تدبیری فراتر از این طرح اولیه که از زمان بازگشایی مدارس مطرح است و هرگز نتوانسته است به گونه ای از آن دفاع کند که خانواده ها بتوانند به «خانه دوم» فرزندان خود اعتماد کنند، تدبیر کند. و آنها را رهبری کنید.برای رفتن به مدرسه.
امروزه در طرح خلأ وجود دارد که در نهایت منجر به تفاوت در سطح دانش و یادگیری دانش آموزان نمی شود و مشکلات زیادی برای معلمان و مشکلات روحی و روانی برای خانواده ها و فرزندان ایجاد نمی کند. طرحی که منجر به بازگشت فرزندان خانواده های ثروتمند به مدارس غیرانتفاعی با سرانه بالا نشود و کودکان عادی را از حق تحصیل کامل بدون خطر مرگ محروم کند.
والدین 8 میلیون و 278 هزار و 282 دانش آموز ابتدایی اکنون بیشترین استرس را دارند که اگر فرزند خود را به کلاس 310046 برای آن مقطع بفرستند، او را در آغوش خواهند گرفت و اگر مانع از رفتن فرزندشان به مدرسه شوند، یادگیری و آموزش مستمر را نقض خواهند کرد. . تکیه دادن.
اما به نظر می رسد با توجه به تراکم بالای کلاس های ابتدایی و همچنین نیاز و اهمیت نوع تحصیل این کودکان که در ابتدای تحصیل هستند، مسئولان می توانند از نظرات کارشناسان استفاده کنند. برنامه درسی را تدوین کنید که در آن فرم کمترین آسیب بتواند همه دانش‌آموزان مقطع ابتدایی را با حداقل امکانات به مدارس بفرستد.
یعنی به جای تمام مدارس با ظرفیت پانزده تا بیست درصدی که فراهم کرده اند، از موسسات آموزش عالی که آموزش مجازی آنها بسیار راحت تر است، استفاده کنند تا همه بچه ها را از دبستان به مدرسه برگردانند و در نتیجه به جای درخواست ناقص. طرح مبهم در 3 سطح، حداقل یک طرح کامل را برای سطحی که حضور آن در مدارس ضرورت بیشتری دارد، اجرا کنید.
اگرچه با توجه به شرایط فعلی و پایه مادی مدارس کشور، این گونه پیشنهادات خشن و کوتاه است، اما قطعاً کارشناسان و متخصصان می توانند با این محور برنامه ریزی پخته تری تدوین کنند.