سوزاندن طبقه متوسط

الهام فهاری| این روزها تنش های اقتصادی سبک زندگی طبقه متوسط ​​و فقیر را بیش از هر زمان دیگری تحت تاثیر قرار داده است.

افزایش بی رویه و روزانه قیمت کالاها و خدمات، کمبود مسکن، بی ثباتی کار و حرفه، تعطیلی برخی واحدهای تولیدی و بیکاری، زندگی را برای مردم سخت کرده است. افزایش قیمت کالاها و خدمات، به عبارت دیگر، افزایش هزینه های زندگی، با کاهش انرژی و کاهش پس انداز و هر چه بیشتر، بدهی اجتماعی فراگیر همراه است.

اولین پیامد بدهکاری، از بین رفتن خودپنداره و اعتماد به نفس فرد یا گروه است. شهروندی که مؤثر و کارآمد تلقی نمی شود و وظیفه اش برنامه ریزی برای آزادی درونی به خطر می افتد، گام های او را در زندگی زیست فرهنگی و اجتماعی نیز سست می کند.

بسیاری از جامعه شناسان و اقتصاددانان در سال های اخیر نسبت به خطر ناپدید شدن طبقه متوسط ​​هشدار داده اند. طبقه متوسط ​​بخش تثبیت کننده، ارزش آفرین و اطمینان بخش جامعه است. یکی از برجسته ترین آرمان های انقلاب مردمی که گروه های مختلف مبارز را به هم پیوند می دهد، رهایی مستضعفان از ظلم (ظلم) و قطع طمع و به عبارتی اضافه شدن طبقه متوسط ​​ثروتمند است.

اکنون پس از گذشت بیش از چهار دهه، اگر می‌خواهیم به پیشرفت ایران و بقای آرمان‌های والای انقلاب باور داشته باشیم، باید به دقت ارزیابی کنیم که طبقه متوسط ​​چگونه، چگونه و چرا رو به زوال است، افزایش چشمگیر فقر در زیر. خط فقر

چنین انتقادی می تواند نه به عنوان یک سیاست رقابتی سیاسی بلکه به عنوان یک سیاست عاقلانه مورد استفاده قرار گیرد. سوزاندن طبقه متوسط ​​علاوه بر پیامدهای اقتصادی، کارگری و مالی، فروپاشی عمیق و جبران ناپذیر فرهنگی اجتماعی را به دنبال خواهد داشت.

کمبود درآمد شهروندان در درجه اول بر نحوه زندگی و تولید مثل خانواده تأثیر می گذارد که یکی از پیامدهای آن مشکل جمعیت است و راه حل آن بخش های دستور زبان و مراکز ازدواج نیست که سازوکارهای فرهنگی دوستیابی و ازدواج ایرانیان بوده است. و کافی هستند.

از طرفی وقتی به زور درآمدتان را برای غذا و سرپناه می گیرند، تحصیل و رفاه روانی و تجربه و سرمایه فرهنگی و هنری از فهرست زندگیتان حذف می شود. شما نمی توانید به کلاس های هنری بروید، کتاب بخوانید یا برای تماشای نمایشنامه یا فیلم پول پرداخت کنید.

جامعه ای که طبقه متوسط ​​آن در آستانه انقراض است، خلاقیت آموزشی، پژوهشی، هنری و فرصت بازاندیشی و کمبودهای خود را نیز از دست می دهد. انتقاد از خود، به صورت فردی یا گروهی، برنامه ریزی و سرمایه گذاری در حال حاضر نیازمند حداقل آسایش روانی و امنیت اقتصادی و اجتماعی برای آینده است.

فقدان این امنیت روانی-اقتصادی هستی شما را در تنش دائمی برای بقا نگه می دارد که نه تنها رضایت بخش و فرساینده نیست، بلکه به تدریج از هوش فرهنگی و اجتماعی جامعه می کاهد. سوزاندن و کاهش طبقه متوسط ​​مشکلی نیست که بتوان آن را با یارانه های 40 هزار تنی جبران کرد. نابودی طبقه متوسط ​​به فرهنگ سوزی و کاهش بهره وری منجر می شود.

فرسودگی طبقه متوسط ​​نیز تاب آوری و ظرفیت مدیریتی کشور را که ریشه در روزهای سخت است به چالش می کشد.

جدا از الزاماتی که مدیریت عالی کشور نباید از آن چشم پوشی کند، قطعاً نباید به جامعه شناسی، اقتصاد و روانشناسی توصیفی اکتفا کنیم. در شرایط چالش برانگیز، تجربه پایداری فرهنگی و هنری را باید از سایر جوامعی آموخت که دوره‌ای از استرس را پشت سر گذاشته‌اند. شاید امروز این مأموریت، کارشناسان و دانشمندانی مستقل، تأثیرگذار و دلسوز از ایران باشد.