مریم طالشی| بچه ها دور میز می دوند و با خوشحالی می خندند. صدای خنده و شادی آنها فضا را پر کرده و تصویری دلنشین از حضورشان در چشمان تماشاگران ترسیم می شود. مادران بسیار پرحرف هستند و به نظر می رسد آنقدر حرف برای گفتن دارند که می توانند ساعت ها آنجا، پشت یک میز مربع، زیر آسمان نیمه ابری بنشینند و صحبت کنند.
میزهای فایبرگلاس مربعی با فاصله از یکدیگر در زمینی که با چمن مصنوعی سنگ فرش شده قرار گرفته اند. کمی جلوتر چندین وانت خیابانی در کنار هم قرار گرفته اند و فضا بوی مطبوعی دارد. زن جوانی سرش را از پنجره یکی از وانت ها بیرون می آورد و رو به میز مادران می گوید: سفارش شما آماده است.
دو تا از مادران برای گرفتن سفارش می روند. وقتی سینی های پر از همبرگر را روی میز می گذارند، بچه ها با خوشحالی فریاد می زنند و روی هم می پرند تا ساندویچ هایشان را بگیرند.
مدت ها بود که چنین صحنه هایی را در خیابان های شهر ندیده بودیم. کرونا سبک زندگی خود را تغییر داده و اکنون به نظر می رسد که مردم از قفل خود بیرون می آیند و به زندگی عادی خود باز می گردند، هرچند همچنان محتاطانه، اما اثری از آن ترس و اضطراب گذشته نیست.
در این میان به تفریحات در فضای باز توجه بیشتری می شود زیرا گذراندن یک ساعت با شادی راحت تر است.
“من بسیار خوشحالم که برای مدت طولانی با فرزندم بیرون هستم تا از آن لذت ببرم. در تمام این مدت هر دو سال یکبار فقط برای کارهای ضروری مثل خرید و دکتر رفتن و … از خانه خارج می شدم. دخترم مهدکودک نمی رفت و ما همیشه در خانه بودیم. امروز برای اولین بار با دوستانم بیرون رفتم.
همه ما بچه هایی هم سن و سال داریم و شرایط مشابهی را گذرانده ایم. فکر می کنم همه ما خسته بودیم و به آن دوره نیاز داشتیم.» این را زن جوان می گوید و ادامه می دهد: «مدتی است اینجا تأسیس شده و چون به خانه ما نزدیک است، دیدم و خیلی خوشم آمد. فضای دلنشینی دارد و از همه مهمتر باز و نسبتا راحت است.
همه باید برای تفریح و آرامش ذهن وقت بگذارند و به همین دلیل است که فضاها کمک بزرگی هستند، مخصوصا برای ما مادران که دسترسی محدودی به فضاهای زیادی داریم. البته رفتن به سینما با یک کودک سه یا چهار ساله کار آسانی نیست.
حتی رفتن به مهمانی گاهی سخت است زیرا اولاً باید به فکر رعایت پروتکل ها بود و دوم اینکه شرایط خاصی وجود دارد، مثلاً ترجیح داده می شود با خانواده های همراه با بچه سفر کنید تا بچه ها از بازی لذت ببرند و با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. اما چنین شرایطی در این مدت در تاج فراهم نشد، بنابراین من شخصا از چنین فضاهایی استقبال می کنم و امیدوارم شاهد فراهم شدن شرایط در سایر نقاط شهر باشم.
در چند میز کناری، پیرمرد و زنی با دو فنجان قهوه در دست مشغول صحبت هستند. پسر جوان برایشان تکه کیک می آورد و زن لبخند می زند. اگر ماسک را بردارید، بوی قهوه تازه ای را که در فضا پیچیده شده است حس می کنید. برای بسیاری، یک کافه خیابانی سیار فرصتی است که نباید در جای دیگری از دست داد.
«بعضی وقت ها دلت می خواهد از خانه بیرون بروی و بنشینی چای یا قهوه بنوشی. برای هم سن و سال ما، وضعیت کمی متفاوت است. ما مثل جوانانی نیستیم که کافی شاپ می روند، البته الان دوستان هم سن و سال خودم را می بینم که به کافی شاپ می روند، اما من خودم نبوده ام.
پیرزن این را می گوید و ادامه می دهد: «اینجا را دیدم و به همسرم گفتم با هم قهوه بخوریم. جو خوب است و می توانیم پیاده بیاییم. “مگه ما دل نداریم؟” این را به شوخی می گوید و می خندد.
او می گوید: «همه فکر می کنند وقتی افراد بزرگتر می شوند، باید گوشه خانه بنشینند و در نهایت به پارک خیابان بروند. گاهی که به اینجا می‌آییم، جوانان با تعجب به هم نگاه می‌کنند و احتمالاً فکر می‌کنند که چقدر خوشحال هستند یا چقدر خوب است که در این سن روحیه‌شان اینقدر خوب است.
تصور من این است که روحیه باید تقویت شود. حالا که اوضاع بهتر شده و خیلی ها با دو دوز واکسن زده اند، می شود بیشتر تفریح کرد و تفریح سن نمی شناسد. به هر حال، افراد مسن به دلیل مشغله کمتری به تفریح بیشتری نیاز دارند. ما تمام زندگی مان را کار کردیم و بازنشسته شدیم تا اوقات فراغت داشته باشیم.
درست است که معلولیت و بیماری های مختلف دست و بال ما را می بندد، اما باز هم می توانیم کمی خوش بگذرانیم.
بسیاری از رستوران‌ها و کافه‌ها که قبلاً فقط در فضای بسته فعالیت می‌کردند، امروزه سعی کرده‌اند فضای باز را برای خود فراهم کنند تا سهم بیشتری از جذب مشتریان نگران کرونا داشته باشند. نمونه اش یک رستوران کوچک در یکی از مناطق مرکزی تهران است که دو سه ماه به طور کامل پنجره ها را برداشته و فضا را باز کرد.
مشتریان غذای خود را که معمولاً شامل غذاهای خانگی و تنقلات می شود، می برند و در آنجا می خورند. با توجه به اینکه هوا کمی خنک شده به نظر می رسد شاید رونق چنین فضاهایی کمتر باشد اما مدیر رستوران معتقد است مردم یاد گرفته اند خود را با شرایط وفق دهند. او گفت: «مردم را می بینم که با کاپشن و لباس گرم می آیند و می نشینند و غذایشان را می خورند.
به هر حال، چه بخواهیم و چه نخواهیم، موقعیت هایی را پشت سر گذاشته ایم که به ما آموخته اند مهارت های بیشتری کسب کنیم. همین که هر روز از خانه خارج می شویم و به کار و فعالیت خود می پردازیم و پروتکل ها را دنبال می کنیم، نشان می دهد که چقدر در ارتباط با شرایط جدید خود تغییر کرده ایم و در واقع یاد گرفته ایم که با تاج و تخت زندگی کنیم.
با این حال، نمی توان برای همیشه در قرنطینه ماند و مجبور به بازگشت به زندگی شد. بیرون از خانه غذا خوردن همیشه یکی از تفریحات ما بوده و هرکسی بنا به شرایط خود از این فرصت برای استراحت استفاده کرده است.
کرونا صدمات زیادی به این قشر وارد کرده و بسیاری از آن ها کار خود را کاملا تعطیل کرده اند، اما نمی توانید برای همیشه از بیرون رفتن و غذا خوردن دست بردارید، پس باید خود را با شرایط جدید وفق دهید و زودتر به آن عادت کنید. اگر شرایط هماهنگ شود، موفقیت بیشتری خواهد داشت.»
تاریکی غروب پاییزی چراغ های شهر را یکی یکی روشن می کند. با فرا رسیدن شب، غرور روز شکل دیگری به خود می گیرد. به نظر می رسد شب حضور مردم را بیشتر نشان می دهد. قدم های سریع برای رفتن به خانه و قدم های آهسته و بی شتاب که می تواند به کوچه ای کوچک و دلچسب منتهی شود. اوقات فراغت زیر آسمان شهر.
منبع: روزنامه ایران